πανεύσημος

-ον, Μ

πολύ επίσημος, διακεκριμένος («ἐπιστάτης τῆς πανευσήμου ἡμέρας τῆς Χριστοῡ ἀναστάσεως», Νικ. Χων.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < παν-* + εὔσημος «ευοίωνος, διάσημος, ένδοξος»].